Sommige dieren zijn door eerder opgedane negatieve ervaringen een handvol voor hun baasjes om te handelen. Dit uit zich vaak in afwijkend gedrag. Vaak zit het dier in een patroon die moeilijk te doorbreken is, ervaart het flashbacks waardoor hij niet meer bereikbaar is om te corrigeren. Op de foto staat Ollie, de Amerkaanse Stafford-mix van Marieke. Marieke en haar vriend hebben eerder honden in huis gehad die bij menig ander een enkeltje asiel hadden gekregen en zijn dan ook niet terughoudend als ze op site van het asiel Ollie zien staan. Ollie wordt duidelijk omschreven als de hond waar je inderdaad je handen vol aan hebt, maar wat zijn ze verknocht aan de Olie die ze kort daarop ontmoetten!

Het is juni als ik bericht van Marieke krijg. Ondanks hun ruime ervaring met pittige honden lukt het hen maar niet om rust in Ollie te krijgen, laat staan om hem te corrigeren. Ollie krijgt zijn consult waarbij een aantal belangrijke onderwerpen besproken worden. Het belangrijkste onderwerp lijkt de sleutel tot hun nieuwe Ollie; hem vertellen dat hij THUIS is. Het lijkt zo cliché; mijn dier voelt toch wel dat wij van hem houden?? Hij weet toch dat hij hier woont? Uiteraard, maar wanneer je te maken hebt met een herplaatst dier, is niets vanzelfsprekend om aan te nemen. Sterker nog, deze dieren zijn de zekerheid nodig in voelen maar ook horen dat ze THUIS zijn. Ze mogen wortels schieten, relaxen en ‘uit’ staan aangezien ze thuis zijn! Thuis waar onvoorwaardelijk van hen gehouden wordt, met hun korte of lange gebruiksaanwijzing, het geeft niets. Nooit meer weg hoeven, je bent THUIS! En dit is exact wat tijdens een consult mogelijk is; het dier de informatie geven waarop hij kan bouwen en verder kan. Ollie is hier een méér dan mooi voorbeeld van. Hij heeft in de tijd tussen het consult en nu laten zien wat het met hem doet nu hij weet dat hij bij Marieke en haar vriend mag blijven, dat hij thuis is. Hij is veel rustiger, hij laat zich corrigeren en is speels in plaats van defensief. Zijn vrijbrief naar een heerlijk leven bij zijn eigen mensen, hoe fijn is dat!

Marieke en haar vriend zijn in de wolken met de transformatie van hun harige vriend en willen ontzettend graag hun ervaringen delen, zodat meer Ollie’s duidelijkheid krijgen en daarmee fijner in het leven komen te staan. Ik ben onwijs trots op Ollie en zo blij met de onderstaande ervaring! Recht uit het hart en meer dan de moeite waard om te lezen, nogmaals dank Marieke!

Heb jij ook een Ollie thuis waarmee je door gedragsproblemen het gevoel hebt op een dood spoor te zitten? Lukt het niet om negatief gedrag om te buigen naar gewenst gedrag? Lees dan zeker Marieke’s ervaring en contact me gerust; info@communicaid.nl

Ollie

Toen we ruim een jaar geleden kennis maakten met Ollie (10 maanden oud) bleek het profiel op de site van het asiel waarin hij zo’n twee maanden zat terecht. Hij werd “een onstuimige hond met asielstress” genoemd en dat bleek: hij was erg onrustig, sprong tegen het plafond van zijn hok en tijdens onze proefwandeling hing hij in de mouw van mijn lief, beet mijn jas kapot en ik moest me aan een hek vasthouden toen iemand langsliep met twee honden. Ollie wilde er per se achteraan om te spelen en vond het geen probleem om mij mee te sleuren.

Maar het was liefde op het (wederzijdse) eerste gezicht en drie dagen later mochten we hem mee naar huis nemen. Hij herkende ons direct toen we hem kwamen ophalen en sprong binnen een seconde in onze auto. Klaar voor zijn nieuwe leven!

Ollie is een Amerikaanse Stafford-mix uit Roemenië en we weten niet veel over zijn eerste maanden. We weten wel dat hij te druk was voor zijn laatste eigenaar en met acht maanden naar het asiel is gebracht, waar hij vanwege zijn gestreste gedrag afgezonderd van de andere honden is ondergebracht.

Wij hebben best wat ervaring met pittige honden en we hadden dan ook de verwachting dat Ollie binnen een jaar rustiger en stabieler zou worden. Maar dat viel behoorlijk tegen: toen hij een jaar bij ons was en een paar privélessen bij een goede hondenschool had gehad, was hij niet veel anders dan toen hij uit het asiel kwam en de rust bleef ver te zoeken.

En toen las ik op Facebook een case van Renate.
Het sprak me, ondanks dat ik wat sceptisch tegenover dierencommunicatie en dat soort dingen sta en niet goed snap hoe het – via een foto nota bene – werkt, direct aan en ik besloot een consult aan te vragen.

Ik wilde graag dat Renate contact met Ollie zou leggen omdat hij stil leek te staan. Hij bleef onzeker, stond altijd “aan”, beet ons vaak in armen, oksels en benen en was erg waaks (blaffen). Daarnaast trok hij enorm tijdens het wandelen.

Inmiddels is het iets meer dan twee weken geleden dat Renate met Ollie gecommuniceerd heeft en ik heb meerdere keren verzucht dat we een andere hond hebben. We worden zelfs aangesproken door buren die opmerken dat het heel goed met Ollie gaat en dat hij veel rustiger is!

Het consult
We hebben Renate o.a. gevraagd om Ollie te laten weten dat hij altijd bij ons mag blijven en niet meer naar een asiel of ander gezin hoeft. We hebben haar ook gevraagd om Ollie te laten weten dat hij mag ontspannen en niet overdreven waaks hoeft te zijn of steeds “aan” hoeft te staan en we hebben gevraagd of hij contact wil met onze kat Roger.

Zo’n twee weken geleden kregen we een mail van Renate omdat zij en Ollie hadden gecommuniceerd. Door de begeleidende mail en introductie wist ik direct dat dit geen onzin was. Ze beschreef onze hond precies zoals we hem kennen:  uitbundig en kwispelend met zijn hele lijf.  Ik geloofde dan ook direct dat ze écht contact met onze Ollie had gehad. En ik las haar verslag met tranen in mijn ogen..

Een paar hoofdzaken uit dat verslag:
Renate merkte direct op dat Ollie onzeker is en besloot dit in de gaten te houden. Wat ons betreft was dit de spijker op zijn kop en precies wat Ollie nodig heeft.

Op ons verzoek heeft Renate Ollie laten weten dat hij voor altijd bij ons mag blijven en ze schreef dat deze melding nogal wat emotie gaf. Dit klonk mij erg bijzonder in de oren, maar Renate gaf duiding: dieren kunnen niet huilen zoals wij, maar wel dezelfde emoties overbrengen. Ze kreeg tranen in haar ogen toen ze Ollie zekerheid gaf over ons. Hij wist al dat hij bij ons mocht blijven, maar deze concrete bevestiging via Renate zorgde voor veel opluchting bij Ollie.  Dit is precies waar we op hoopten met dit consult en we merken ook dat dit bericht zekerheid en rust heeft gegeven aan Ollie.  

Daarnaast hebben we gevraagd naar de eerste maanden van Ollie’s  leven, waar we niets vanaf weten, maar die wel veel effect hebben gehad.
Het klinkt abstract, maar Ollie kon de situatie waarin hij geleefd heeft aan Renate laten zien en deze situatie verbaast ons niets: Ollie benadrukte dat er nauwelijks sprake van bevestiging, contact of binding met de baas was.  Hij liet aan Renate voelen dat hij er alleen voor stond. Zo gedroeg hij zich ook regelmatig bij ons. Hij ging zijn eigen gang en maakte minder contact dan je van een (jonge) hond kan verwachten.  
Het gebrek aan bevestiging en contact in het eerste jaar verklaart ook Ollie’s onvolwassen gedrag en onzekerheid. Hij weet gewoon niet wat er van hem verwacht wordt, wat goed is en wat niet goed is, dat bleek ook uit Renates verslag.  Zij benoemde zijn onvolwassenheid, heel bijzonder, ook.
Het is fijn voor ons om te weten waardoor Ollie zo jong voor zijn leeftijd is. We realiseerden ons al dat Ollie een ontwikkelingsachterstand heeft en nu snappen we ook waardoor dat is ontstaan en hebben meer geduld om hem te helpen om op zijn eigen leeftijd te komen.

Tenslotte heeft Renate nog aan Ollie laten weten dat hij minder waaks hoeft te zijn, dat hij buiten niet meer “aan” hoeft te staan en ze heeft gevraagd of hij contact met onze kat Roger wil.
Ik was verbijsterd dat Ollie haar de kleur van onze kat liet zien, dat hij onze omheinde tuin liet zien als goede plek om kennis met de kat te maken en dat Renate, terecht, wist te vertellen dat Roger heel rustig is.

Al met al zijn we twee weken verder en Ollie:

• Is zelfverzekerder;
• Is veel rustiger en beter te corrigeren;
• Maakt veel meer (oog)contact;
• Trekt veel minder aan de riem;
• Heeft nog maar één keer in een arm gebeten;
• Is speels t.o.v. katten in plaats van defensief;
• Blaft minder of laat zich corrigeren;
• Heeft gister rustig met buurhond Tara gewandeld en beklom haar niet steeds.

Daarnaast heeft het consult ons, heel belangrijk, meer vertrouwen in onszelf gegeven.

Sinds het consult hebben we genoeg handvatten om verder te bouwen, hoewel ik me ook goed kan voorstellen dat we op termijn een tweede consult bij Renate aanvragen.

Maar voorlopig verzucht ik, heel blij, dat we een andere hond hebben!