In het vroege voorjaar kreeg ik een verzoek van Ellen Schipper en haar man Chris om contact te maken met hun hond en grote vriend Doerak. De camper zou binnenkort uit zijn winterslaap gehaald worden voor kilometers vakantieplezier. Het liefste bepakt en bezakt met beide honden Tucker & Doerak op reis. Eén probleem; Doerak vindt autorijden vreselijk. Hij hijgt, oogt bang en lijkt moeite te hebben om de controle te verliezen. Zijn lichaam verplaatst zich zonder aanraking met de grond en dat is voor hem kennelijk bizar vreemd. Zo vreemd dat het geen pretje voor hem is in de auto. Al helemaal niet in de camper! Tijdens ons contact gaf hij aan de camper al te hebben zien staan. Angst liet hij me voelen bij de aanblik van het huisje op wielen, maar ook de drive om hoe-dan-ook mee te willen naar daar waar de baas en het vrouwtje heen gaan. Werk aan de winkel om uit te zoeken wat hem triggert in zijn angst en nog essentiëler; welke oplossing lost dit probleem op?
Met dank aan Ellen, Chris en Doerak een klein stukje uit het contact:
‘Alles gaat heel snel om mij heen. Ik sluit mijn ogen en voel hoe Doerak zich voelt als hij mee in de auto is. Zit hij vaak op de achterbank? Het wordt heel licht in zijn hoofd, zweverig, duizelig. Zijn ogen worden speldenpuntjes zo klein. Het voelt door de duizeligheid dat hij heel onstabiel in de auto zit. Doerak gaat enorm met de beweging mee wat hem in zijn hoofd laat tollen, maar ook lichamelijk. Het lijkt wel alsof hij in een soort trance komt zodra de auto gaat bewegen. De omgeving schiet als gekleurde lichtflitsen en strepen voorbij, totaal niet de beelden die wij mensen zien. Hij heeft geen angst voor het autorijden, maar de hele sensatie er omheen. Het is niet prettig. Hierdoor ontwikkeld zich een weerzin tegen autorijden. Hij moet bijkomen en weer steady worden zodra hij uit de auto mag.’ Een heel bijzondere ervaring om dit door Doerak zijn ogen te mogen zien.
Met de bovenstaande informatie zijn Doerak en ik aan de slag gegaan. Wat mis je tijdens het rijden, wat zou je enorm helpen? Beetje bij beetje zijn we tot antwoorden en mogelijke oplossingen gekomen die Ellen en Chris dankbaar hebben ingezet. Vanaf het voorjaar was er nog ruimschoots tijd om te oefenen voor de grote vakantie. En die vakantie is er gekomen! Geen Doerak uit logeren bij vrienden… néé; Doerak gezellig méé! Voorin! Tussen de belangrijkste mensen in zijn leven, genietend van de reis, genietend van de andere omgeving, genietend van uitgelaten wandelingen en vooral genietend van elkaar!
De onderstaande foto’s kreeg ik toen dit lieve gezin op de terugweg was van een prachtige vakantie naar huis. Hoe fantastisch kan je je ontwikkelen, met kleine aanpassingen en dan zó genieten… Lieve Ellen, Chris, Tucker en Doerak; ik wil jullie bedanken voor jullie vertrouwen in elkaar maar ook in mij. Niets staan samen onbegrensde vakantiekilometers afleggen nu nog in de weg, heel veel plezier!
